G E D İ K O Ğ L U
Yunusluda seven, sevilen bir can
Hayalimden gitmez hiçbir an
Onu da yolcu etti bu fani han
Muradına eremedi Gedikoğlu
Bir gün arıcılığa merak sardı
Çiçek çiçek şeker, polen aradı
Bak işte hayali yarım kaldı
Peteği dizemedi Gedikoğlu
Böcek besleyip, ipek ördü
Kısa hayatında çok acı gördü
Rabbim ona beş evlat verdi
Gülünü deremedi Gedikoğlu
Yaylaya ev yaptı kıl çadır kurdu
Baylaya sürdü kuzulu koyunu
Bir düzen tutmadı hayat oyunu
Yününü öremedi Gedikoğlu
Beş yıl muhtarlık yaptı, azalıkta
Eski okulda o büyük kavgada
Nice ümitleri kaldı yarıda
Gitti de gelemedi Gedikoğlu
Dostluğu sıcak, sohbeti ne hoştu
O menzile varmak için koştu
Sabır ile çok engelleri aştı
Ağladı gülemedi Gedikoğlu
Hasta olup, yatağa düştü
Günleri ah ile vah ile geçti
Ona bakan kadın sadık bir eşti
Hiç sefa süremedi Gedikoğlu
Babası İsmail oğlu Osman dır
Annesi Ayşe, dedesi İmam dır
Sülalesi hep Gedikli tamamdır
Gün yüzü göremedi Gedikoğlu
Taner ozan dostum diye anıyor
Dokuz köy onu bilip tanıyor
Seven dostları ağlayıp yanıyor
Göz yaşım silemedi Gedikoğlu
Ahmet Taner Aksel
1 Haziran 2014
Yunuslu Obası
Bozkır /Konya